In memoriam Sikko Parma (1931-2020)
Misschien was Sikko Parma wel nooit bioloog geworden als hij op de hbs in Alkmaar niet les had gehad van Marcus Adriani. De bioloog Adriani maakte zijn leerling enthousiast voor het vak en adviseerde zijn ouders, eenvoudige winkeliers, hun zoon een universitaire opleiding te laten volgen. Sikko schreef zich in bij de UvA en deed cum laude kandidaats- en doctoraalexamen. Via zijn assistentschap bij de dierfysioloog Arie Punt raakte hij betrokken bij hydrobiologisch onderzoek en kreeg hij een aanstelling tot zoöloog bij het Limnologisch Instituut in Nieuwersluis. In 1971, het jaar waarin hij promoveerde op een autecologisch onderzoek op de muggensoort Chaoborus flavicans, stapte hij over naar het Delta Instituut in Yerseke. Zeven jaar later keerde hij terug naar het Limnologisch Instituut, nu als directeur. In deze rol stimuleerde hij tal van jongeren het hydrobiologisch onderzoek voort te zetten.
In 1992 ging Sikko Parma vervroegd met pensioen. Als ervaren bestuurder had hij daarna nog zitting in diverse besturen, waaronder de Heimans en Thijsse Stichting. Hij verrijkte ons archief met een fotoverzameling (met register) van personen op het gebied van biologie en natuur- en milieubescherming.
Zijn ervaring als onderzoeker kwam hem van pas toen hij zich ging verdiepen in de genealogie van zijn Friese voorvaderen, kapiteins op de zeevaart. Parma stortte zich met overgave op de scheepvaarthistorie en bracht een schat aan informatie bijeen die hij onderbracht bij de Stichting Maritiem-Historische Databank.
Sikko Parma was een aimabel mens, altijd in voor een praatje en bereid om advies te geven. De laatste zeven jaar van zijn leven werd zijn bestaan overschaduwd door het verlies van zijn vrouw Netteke. Hij laat drie dochters en twee kleindochters na.
Marga Coesèl, november 2020